The Indian Kakoo's versus The Dutch Girls

Good morning to all of you!!!

Sinds afgelopen zondag hebben we een echt camping gevoel: we lopen in ons ondergoed naar buiten, wassen onze -voor hier- te spannende strings in het openbaar en slaan met een stok mango's uit de boom. Het kan nu allemaal, aangezien ALLE studenten uit ons blok naar paps en mams zijn vertrokken om drie weken vakantie te vieren! Op eentje na, en die keek toch wel erg geschrokken toen ze een glimp van mijn witte billen opving.

Onze laatste week in het ziekenhuis heeft ons weer memorabele momenten opgeleverd. Er is een meisje geboren met een gespleten lip en deels gespleten gehemelte. Voor sommige van jullie beter bekend als een hazenlip. Maar dat was niet het meest opvallende aan het kleine mensje... Want was het wel echt een meisje? Of toch een jongetje? Of misschien wel allebei?
De baby had een duidelijk zichtbare vagina, echter met erg grote buitenste schaamlippen zodat ze grotendeels op testis leken! 'I can feel them too!!', riep de arts opgewonden door de zaal. Ik voelde overigens niks...
Binnen no time werden wij, nauwelijks klaar met de noodzakelijke checkup, verdrongen door nieuwsgierige zusters die met hun telefoons in de aanslag stonden om de eerste foto's te maken van het kleine wonder. Al gauw was de baby de aandacht zat en als een ware celebrity pakte ze met haar sterke vingertjes de telefoon van degene voor haar af. Dat was pas een foto waard geweest! 1-0 voor the newborn!
Nu weten we inmiddels dat hét een meisje is. Op de echo was er een baarmoeder zichtbaar en de schijnbare testes bleken een uitpuilsel van het buikvlies (omentum) te zijn wat naar beneden is gezakt. Dus, de arts had het fout; co-assistent Marloes had het goed (gniffel gniffel).
Toen de moeder haar kindje voor het eerst zag op de NICU om te starten met borstvoeding liepen de tranen voorzichtig over haar wangen. Hoewel het operatief goed te herstellen is en zij er alleen een litteken aan overhoudt, leek de moeder erg geschrokken. Ik snap maar al te goed dat de aanblik van zo'n gespleten lip er in eerste instantie eng uit kan zien, vooral als niemand je voorlichting daarover heeft gegeven.
Dit kindjes was vanaf toen mijn favorite (zie foto)! Ze is een flinke baby en heeft ontzettend veel haar. Elke ochtend heb ik haar even opgepakt en heerlijk geknuffeld. Bovendien lijkt het erop dat ik door mijn enthousiasme positief heb kunnen bijdragen aan het verwerkingsproces van de mama. Feels good!

Man man man, wat ik woensdag toch weer gezien heb!!! Jullie zijn inmiddels bekend met de hardhandige manier van bevallen hier. Nou, afgelopen week hebben ze de bevalling weer naar een hoger plan weten te brengen hoor...
Samen met de kinderarts liepen we de bevallingskamer op, klaar om weer zelfstandig een check up van de baby te verrichten. Omdat alle witte pakjes rondom één vrouw verzameld stonden, wisten we dat er iets aparts aan de gang was. Dat kan zowel goed als fout betekenen in India. Omdat ik gemiddeld vijf centimeter langer ben dan de zustertjes kon ook ik een glimp opvangen van het drama. Ik zag een volledige bebloede onderkant van een hele jonge vrouw. De reden dat ik het als 'onderkant' benoem? Omdat er geen vagina meer in te herkennen was. Ze was aan alle mogelijke ingeknipt, of ingescheurd. Ik weer het niet precies.
Zoals het vaker hier gaat, is deze vrouw te vroeg begonnen met persen, waarschijnlijk omdat het geduld van de gynaecoloog op was. Maar het was duidelijk dat de baby er nog helemaal niet klaar voor was om kennis te maken met de wereld. En de baby wint het dan toch van de dokter.
Arts na arts werd erbij geroepen en omdat nog meer inknippen geen optie meer was, werden de engste tangen erbij gehaald. Om te beginnen met de forceps (verlostang). Het Nederlandse woord klinkt nog wel oké, maar de Indiase versie ziet eruit als een engere versie van de grootste barbecue tang. Deze wordt met geweld in de vagina geduwd en om het hoofdje van het kindje gezet. Nu begint de arts eraan te trekken alsof hij met een touw-trek-wedstrijd begonnen is. Ook dit blijkt hopeloos. Na tevens een mislukte poging met de vacuümpomp wordt het hoofd van de afdeling erbij geroepen. Zij begint me toch een portie te schelden. Dat klinkt indrukwekkend hoor, in het Hindi! Meteen wordt er een rolbaar metalen bed gehaald en wordt de vrouw hardhandig (natuurlijk) hierop overgeschoven. Eline en ik rennen er achteraan: op naar de OK! Vanaf nu gaat het verbazingwekkend snel en efficiënt. De anesthesist staat al klaar om de vrouw te intuberen en de chirurg heeft het mes al in zijn handen. De buik wordt snel geopend en de baby floept eruit! En toen? Toen stonden Eline en ik letterlijk met onze handen in het haar. Op de OK hebben ze geen spullen liggen om de check up van de baby te verrichten; deze neemt de kinderarts altijd in een koffertje mee. De baby huilde nog niet en de kinderarts was nog niet gearriveerd! Shit shit. We probeerden de baby te stimuleren en ondertussen het uitzuigapparaat aan de praat te krijgen. Gelukkig sloegen toen de OK deuren open!!
Uiteindelijk is de baby boy beademend en opgenomen op de NICU. Nu maakt hij het goed! Het hoofd ziet er door al het getrek echter nog wat misvormd uit, maar dat komt nog wel goed!
En de moeder? Die ligt nog in bed met een aan elkaar gehechte vagina én buik. Pff.

Heb ik het woord 'kakoo' al eerder geïntroduceerd al jullie? Geregeld wordt dit in het hostel en ziekenhuis geroepen. Het zijn de vrouwen die de was doen, koken, rommel van anderen opruimen en zorgen dat niemand zonder toestemming het hostel verlaat. Hoewel deze vrouwen meer op slaafjes lijken, betekent het woord letterlijk 'tante' in het Hindu.
Deze tantes lijken ons echter niet zo aardig te vinden. Wij krijgen namelijk minder van het luxere eten, waar ik onder versta: eieren, zoete desserts en pannenkoekjes. Zo nu en dan staan deze lekkernijen in de keuken uitgestald en wordt er bij de Indiase meisjes ruim opgeschept. Wij krijgen echter de helft op ons bord, inclusief een chagrijnige snauw. Ik vind dat gewoonweg vreemd, aangezien wij sinds lange tijd weer de enige zijn die hun eten niet saai vinden en onze was zelf doen in plaats van de hoop voor hun voeten neergooien.
Afgelopen week hebben ze op een andere manier hun anti-liefde voor ons laten blijken. Nu de mango boom niet meer bewoond worden door de apen -waarschijnlijk vanwege de hitte- maken wij er een sport van om zoveel mogelijk mango's uit de boom te meppen. De rauwe mango's laten we een dag liggen en daarna zijn ze zoet genoeg om lekker weg te happen. De boom is heel hoog en met een stok van bijna twee meter nauwelijks bereikbaar. Na een groot aantal pogingen om met de stok mango's te raken, vielen er uiteindelijk een aantal uit de boom. Blijkbaar herkennen de kakoos dit geluid, want opeens kwamen de hoofden om de hoeken gestoken. Alsof er een grote berg geld op de grond lag, sprintten ze allemaal richting de gevallen fruitstukken. Op dat moment hadden we nog even de illusie dat ze behulpzaam wilden zijn en de gevallen mango's gewoon op wilden rapen voor ons. Fout gedacht; dat was pech, fruit weg! Dat is toch a-sociaal! Die stok staat daar al zo lang wij hier zijn, dus ze hadden gemakkelijk zelf het initiatief kunnen nemen! Vanaf dit moment was mijn liefde voor hun ook over en kon de strijd beginnen. Ik sloeg de mango's uit de boom; Eline rende erop af. Maar shit, die vrouwen waren toch sneller dan we dachten. Toen de stand 6 tegen 7 mango's was in het voordeel van hun hebben we het opgegeven. Helaas.

De periode van brieven schrijven is ook weer begonnen. De Dean wil graag drie brieven voordat we weg mogen, waarin staat dat: 1 We een taxi nodig hebben naar Nagpur Airport. 2 We ons co-schap hebben afgerond. 3 Dat we graag een handtekening zouden hebben ter bevestiging dat we ons co-schap inderdaad hebben afgerond. Daarnaast hebben we een A4 gekregen met daarop zes verschillende afdelingen. Van elk hoofd van de afdeling moeten we een handtekening vragen. Van die zes mensen ken ik alleen het hoofd van de kinderafdeling; de rest heb ik nog nooit gezien, gesproken of van gehoord. 'But sir, why do we need those signatures?' Van het antwoord hebben we alle vier niets verstaan, maar zijn blik vertelde ons dat we hier absoluut niet onderuit konden komen. Bovendien hadden de vorige Nederlandse studenten ons al ingelicht over dit onnodige gedoe. Als je het mij vraagt, is dit verspilling van papier én inkt! Omdat er weer een mini baby boom aan de gang is op de labor room, gaan Florien en Jolijn alleen op pad om de handtekeningen te verzamelen. Daar ben ik ze erg dankbaar voor, want ze zijn er DRIE uur mee bezig geweest om al die onbekenden op te sporen!!

Nu is inmiddels onze laatste dag aangebroken, die we vullen met inpakken en zonnen!! Jaaa, jullie meisje komt een beetje bruiner terug!! Met drie vluchten voor de boeg, nemen mijn zenuwen aardig toe. Al die ongelukken de afgelopen tijd; ze geven me toch wel een beetje de kriebels. Ik hoop dat het allemaal goed komt!!
Anyway, dhanyavad (dankjewel) voor het lezen en reageren op mijn ellenlange stukje tekst de afgelopen weken!!! Jullie reacties deden me goed!

Dikke zoen!!!