Your hair looks like noodles!!!

Lieve lezer!

'Nee joh, ik ga echt geen reisverslag bijhouden, dat is veel te lastig enzo en echt niets voor mij!' Toch heb ik aan de drang om te schrijven moeten toegeven. Mijn hoofd wordt hier namelijk zo snel gevuld met indrukken, dat er voor de komende vijf weken geen plek meer is als ik de bizarre, vieze, maar ook vreugdige gebeurtenissen niet direct met jullie deel. Het is dus nu een wat lang verhaal geworden, maar volgens mij redelijk lekker te lezen met een glaasje wijn erbij (drink er ook maar eentje voor mij, want alcohol is hier verboden...).

Ons vertek op 22 februari was de start van een mooie eerste week reizen in het noorden van India. We zijn begonnen in Delhi om vervolgens via Jaipur naar Agra af te reizen: in mijn Indiase broek, naar de Taj Mahal opzoek! Nou, die hebben we gevonden! Formidable!
Na nog wat plaatjes te hebben bezocht, komen de op 1 maart aan in Sevragram, waar ik acht weken mijn keuze coschap Kindergeneeskunde ga doen. Nu inmiddels in mijn derde week!

De eerste drie weken bestaan voor ons uit het meelopen op de ward (de kinderafdeling) en de OPD (out patient department), waar de spreekuren plaatsvinden. Op maandag-, woensdag- en vrijdagochtend zijn de OPD dagen, waar alle artsen aan een vierkante tafel zitten met krukjes ernaast voor de patientjes. Als het druk is, worden er op een ochtend (tussen 9.00-13.00u) meer dan 130 patientjes behandeld, doorgestuurd of opgenomen. Mijn taak van de ochtend: een leuke arts zoeken om naast te zitten! De meeste artsen laten hun tong namelijk in bed liggen en doen totaal geen moeite om een woordje met ons te wisselen. En dan wordt het dus lastig om de klachten van de patientjes te begrijpen. Hoewel ik na drie weken nu wel enkele woordjes Hindi in mijn vocabulair heb opgeslagen; kochla, surdi en taap betekenen achtereenvolgens hoesten, verkouden en koorts. Voila; nu kan ik 70% van de kinderen behandelen! Ik overdrijf niet: het merendeel komt naar het ziekenhuis vanwege een simpele verkoudheid. Voor deze simpele snotneus wordt er paracetamol en een kuur antibiotica voorgeschreven (dat ze hier nog geen resistentie kennen, is een wonder) en hoppa weer naar huis.
Waar de artsen wel heel goed in zijn, is boeren laten. Van die vieze harde boeren. Ten alle tijden en niemand kijkt ervan op. Oh en spugen, daar zijn ze ook dol op. Ze maken een lekkere rochel en dan 'spptthhh', op de grond. Bovendien doen die Indiërs doen zo ontiegelijk irritant met hun hoofd! Een beetje Parkinsonachtige bewegingen. Geen idee of ze er ja of nee mee bedoelen of gewoon 'ik doe alsof ik aandachtig luister, maar ik hoor niets van wat je zegt'. Vaak kies ik gewoon wat mij het beste uitkomt!
En dat gegiechel en gepraat de hele tijd; ik merk gewoon dat ze het over ons hebben en ons gewoon keihard uitlachen. Inmiddels zat het me zo hoog, dat ik een harde WHAT ARE YOU TALKING ABOUT over de tafel heen schreeuwde. Het antwoord: 'You're hair looks like noodles!!!!' Mooi, dat is eruit. En nu normaal doen!
Op de overige dagen, de dinsdag, donderdag en zaterdag, is het te doen op de ward, ingedeeld in de gewone kinderafdeling en de PICU (pediatric intensive care unit). Elke ochtend en avond worden er rondes gelopen, waarbij de residents (artsen in opleiding) de patientjes presenteren en flink aan de tand worden gevoeld door de professor die meeloopt. Helaas is het Engels bij sommige mensen zo slecht gesteld, dat ik nog steeds denk dat ze Hindi praten in plaats van Engels. En dat is jammer, want alle leermomenten gaan zo aan me voorbij. Maar Dr. Akash Bang heb ik tot mijn favoriete doc gedoopt. Hij is associating (ofzoiets) professor en doet moeite om de residents (en ons) wat te leren. En hij kan Engels!!! Drie hoeraatjes voor de net-geen-professor!!! Helaas loopt hij vaker niet dan wel mee, en dan moeten we het doen met Dr. Manisch: een beer van een vent die nors kijkt en boze dingen roept in het Hindi.
Vaak is het na de rondes wel weer gedaan met de pret voor ons; als we vragen of we met iets kunnen helpen, zeggen ze 'nee, natuurlijk niet' en als we een poging doen tot het helpen met bloed prikken, dan 'vergeten' ze ons mee te nemen naar de patient. Nee, behulpzaamheid is zeldzaam hier.

Het rotste moment van de dag is voor mij de weg van het hostel naar het ziekenhuis en terug. Al dat gestaaaaaaar overal naar ons!! Snappen die mensen niet dat dat onbeleefd is?! Het is gewoon niet voor te stellen hoe iedereen ongestoord met hun open mond, elkaar aantikkend, giechelend ons aangaaaaapen. Alsof we van Mars komen. Oh en als ze moeite willen doen, halen de jongens nog snel hun vrienden erbij om vervolgens quasi nonchalant achter ons aan te slenteren. Dit doet me trouwens denken aan ons bezoek aan de Taj Mahal. Voor veel Indiers is het een once-in-a-lifetime-experience om dit imposante gebouw te bezoeken; er werden echter meer foto's van ons gemaakt dan van de Taj. Soms werd het beleefd gevraagd en uiteraard poseerden we dan braaf naast een van de kinderen. En als we dan weg wilden lopen, bleek dat de hele familie een voor een nog op de foto wilden!

Elke dag, in onze middagpauze (13.00-15.00u), betreden we, na de lunch met rijst uiteraard, ons eigen gecreëerde zonnenpaleis op het dak van ons hostel om toch nog wat aan onze kleur te kunnen werken. Niet heel comfortabel, maar wel zonder gestaar en gegiechel! Afgelopen weken was het nog uit te houden overdag, maar nu wordt met de dag warmer. Het zal nu zo rond de 35 graden zijn, maar in maart en april zou de temperatuur stijgen naar de 40. 'S middags douchen gaat al bijna niet meer, omdat het water te warm is.
Ook 's avonds gaat alles volgens ons dagelijks ritueel. Dit begint rond 17.00-18.00u, als we terugkomen uit het ziekenhuis. Tenminste als de dag nuttig was, want anders begint die sleur voor mij in de middag al met zonnen op ons o zo mooie zonnedek. Als het zweet van mijn lichaam druipt, stap ik onder de douche, gevolgd door een lekker kopje zelfgezette Masala thee of haal ik in de mensa zelfgemaakte Chai thee. Rond 19.30u lopen we op ons gemakje richting de eetzaal om weer te genieten van een heerlijke portie rijst met, als we geluk hebben, twéé sausjes. Na drie keer rijst op te hebben geschept, zit mijn buikje goed vol. En daarna is het wachten tot de 'attendence' begint, meestal rond 21.30u. Dan sjokken we maar liefst drie blokken verder naar Miss Mehta zodat ze een P achter onze namen kan zetten. Nu kunnen we onze klamboe in; goodnight!

Elke vrijdagochtend worden er vaccinaties gezet; de perfecte kans om wat ervaring op te doen en, nog fijner, om even bezig te zijn. Helaas mogen wij niet prikken. Dus speel ik die ochtend een soort cliniclown. Uiteraard had ik graag wat geneeskundigs geleerd, maar het spelen met die baby'tjes vind ik ook geen probleem. Ik hoop dat die kleintjes nog rustig kunnen slapen na mijn gekke bekken te hebben gezien. Leuk weetje: een baby krijgt pas na 1,5 maand een naam. Tot dan heet de baby: baby van ...

Twee weken geleden was er ein-de-lijk de dag waarop alle 250 Indiase meisjes uit ons girls hostel een jaar op hebben moeten wachten: Happy holi!!! Rond 08.30u werd er op onze deur geklopt: of we ook naar buiten komen?! Het was meer een bevel dan een vraag en dus bereidden we ons voor op de strijd: oude kleren aan, lichaam en haren insmeren met kokosnootolie en bekers met poeder in de aanslag!!
Het begon allemaal erg onschuldig: als je iemand tegenkomt wens je diegene 'happy holi' en veegt een streep poeder op elkaars gezicht. En dan loop je door. Een aantal blokken verder werd het grovere geschut echter in gezet. Het poeder werd vermengd met water wat een ontzettende kliederboel gaf! Al gauw zag je onze blanke huidjes niet meer, maar gingen we op in de menigte. Toen het poeder bijna op was, werd de grond nat gemaakt waardoor er een modderpoel ontstond. De meiden die niet kleurrijk of nat genoeg waren, werden daar genadeloos in gegooid. En een lol dat ze hadden! Helaas bleven ook wij niet buiten schot en zo belandden er drie emmers met modder over mijn hoofd heen. Heeeeerlijk... Ahum.
Goed, en dan dus douchen... En dat gaat nog niet zo gemakkelijk zonder een normale douche; ons douche ritueel bestaat uit het vullen met een emmer met water en vervolgens gooien we het water met kleinere emmertjes over ons heen. Ideaal als je besmeerd bent met opgedroogde poeder en modder. Maar, ik kan in mijn handjes klappen dat die dames ons het advies hadden gegeven om ons in te smeren met olie. De niet-ingesmeerde plekken zijn na de douchebeurt namelijk nog vrij roze.

Helaas begint hier op vrijdagmiddag niet het weekend. De residents werken hier namelijik de hele week, met om de dag een middagje vrij. Gelukkig worden wij alleen op de zaterdagochtend verwacht en zijn we de rest van het weekend vrij om te gaan en staan waar we willen. Hmm, die woorden moet ik geloof ik terugnemen... Mocht het thuisfront zich namelijk zorgen maken om mijn veiligheid: DON'T! We worden hier nauwlettend in de gaten gehouden. Het verste waar we, zonder toestemming, naartoe mogen, is Wardha; een ritje van een kleine 10 minuten met de tuktuk. Als we verdere tripjes van plan zijn, moeten we een brief schrijven aan 'Well respected sir, the Dean'. Hij moet de brief dan ondertekenen voor toestemming. Ook in het hostel worden de tot op de minuut gevolgd door Miss Mehta en haar kakoo's (ik zou er een andere vertaling voor willen geven, maar volgens mij zijn het echt slaafjes). Bij de ingang liggen boeken waarin je noteert hoe laat je weg gaat, waarheen en hoe laat je weer terug bent.
Afgelopen zondag was het wat bewolkt, dus tijd voor some sightseeing! We lopen op ons gemakje naar het huis van Gandhi (Bapu Kuti). Het is een redelijk groot landgoed met wat huisjes erop. En natuurlijk moeten we ook hier onze schoenen uit en op blote voeten de heilige grond betreden (iieeehhhhh!!!). Ik doe een poging om de bordjes met uitleg te begrijpen, maar dat Hindi is echt abracadabra. Ik wend me nog wel een keer tot encyclopedie Google en vertel jullie later meer.

De muggen mogen van mij wel op vakantie gaan naar een ander land. Want brutaal als ze zijn, hebben ze me onder de douche te pakken genomen! Ik geloof dat er meer dan 20 (ik raak de tel continue kwijt) van die jeukende bultjes op en tussen m'n bovenbenen zitten en daarnaast nog eens zo'n vier bultEN op m'n billen. Wat zou helpen? Rollen in DEET? Ach, nu weet ik in ieder geval dat ik lekkere billen heb, hihi! Nou maar hopen dat de malaria en dengue muggen op een ander typje vallen.
En ik, als mega dierenvriend, trek natuurlijk alles aan. Ik ben namelijk ook al tweemaal gestoken door een bij. Blijkbaar zat er een bijennest voor onze kamer in een boom. Toen ik terugkwam uit de eetzaal waren in ons blok alle lichten uit. Het enige wat ik zag was de zaklamp van een bewaker. Toen hij mij doorkreeg, begon hij, uiteraard in het Hindi, te schreeuwen! En harder.. En harder.. Ik had inmiddels door dat het wellicht beter zou zijn als ik even weg zou lopen. Te laat: een groepje bijen vloog al op me af! Prik. Bult op tiet. Prik. Bult op vinger.

Het is een heel verhaal, maar ik hoop dat jullie ervan genoten hebben! See you next time:)

Liefs!