BLOW HORN PLEASE

Goedemorgen allemaal!

Hmm, ik geloof dat ik deze week wat minder bizarre dingen heb meegemaakt en gezien dan de weken hiervoor! Of betekent dit gewoonweg dat ik steeds meer aan de Indiase cultuur gewend ben geraakt? Let wel: behalve aan het geboer, gespuug, gestaar en gegiechel overal waar we gaan en staan. Uiteraard heb ik toch wel weer wat op kunnen schrijven om jullie te vermaken en te laten verbazen! Enjoy!

Afgelopen week was de tweede week van onze community medicine experience. In ons kleine kikkerlandje hebben we huisartsen die, als poortwachter, bepalen of er een verwijzing naar een specialist vereist is. Hier kennen ze dat niet. In het ziekenhuis bevindt zich de General Out Patients Department (G-OPD), waar de patiënten als eerste gezien worden en vervolgens worden doorverwezen naar een specialisme. Over een behandeling of diagnose wordt hier niet nagedacht: zelfs bij 'luttele' symptomen als hoesten en verkoudheid worden de 'patiënten' doorgestuurd naar de KNO-arts of interne geneeskunde.
De department doet me sterk denken aan een gemeenteloket. Bij binnenkomst wordt er een nummer op je patiëntenboekje geplakt en vervolgens wordt je omgeroepen bij tafel A, B of C. Bij elke tafel zitten twee of drie interns die je vragen naar je voornaamste klacht en binnen no time staat er in je boekje 'refer to ...'. Een kind kan de was doen! Op de maandagochtend, de drukste ochtend van de week, worden er rond de 800(!!) patiënten doorverwezen in een tijdsbestek van slechts vijf uurtjes. Het leuke voor mij aan deze OPD is, dat ik veel verschillende casussen zie langskomen: gescheurde trommelvliezen, brandwonden, een verschoven knieschijf en noem maar op! Hebben jullie wel eens iemand gezien met een sinus pilonidalis? Zoek het maar eens op! Heerlijk.

Uit nieuwsgierigheid ben ik tijdens de OPD weer eens op de weegschaal gaan staan. De interns die mijn kritische blik volgden naar het schermpje op de weegschaal, riepen vol ongeloof 'Oh my god!! That's not possible!!'. Nou, geloof me, op dat moment zonk mijn gevoel van zelfverzekerdheid en keek ik ze onbewust aan met een teleurstellende blik. Meteen schoten ze in de verdediging en riepen de dichtstbijzijnde vrouw naar zich toe. Deze vrouw had mijn lengte en postuur, maar was duidelijk zichtbaar zwanger. De zuster beval haar op de weegschaal te gaan staan en ze wezen naar het kleine schermpje. Ahaa, nu snapte ik hun ongeloof. Het schermpje gaf namelijk maar liefst vijf kilo LICHTER aan dan mijn gewicht. Vervolgens moest er nog een handjevol vrouwen aantreden om te checken of dit wel allemaal klopte en al snel stond het kleine kamertje vol met ongelovige interns en zusters. Het leermoment van deze ochtend: Westerse vrouwen hebben een grotere bot dichtheid dan Aziatische vrouwen. Bovendien weegt de gemiddelde baby een kilo lichter dan een Nederlandse baby. Bij 3.5 kg wordt je hier op je eerste dag als obees bestempeld.

De afgelopen twee weken is het in onze kamer steeds meer gaan stinken naar -hoe kan het ook anders- POEP! Zo'n intense geur die je ook je neus niet meer uit krijgt. Toen we op onderzoek uit gingen, waren we echt stomverbaasd!! Via een deur in onze kamer kom je aan de achterkant van ons girls hostel uit. We zijn gewaarschuwd hier niet te komen, omdat er slangen schijnen te kruipen. Als een van ons binnen de wc doorspoelt, zien we dat al ons lichaamsafval via een korte buis precies NAAST ons slaapkamerraam op de grond valt. De berg poep die er ligt, wordt dus alsmaar groter en ligt lekker te rotten in de zon!!! Kun je het je voorstellen om daarnaast te moeten slapen?! Nou, ik weet zeker dat ook de slangen zijn omgevallen van de stank! Maar wat doe je eraan? Ik geloof dat ik maar gewoon moet accepteren dat Indiërs een haat-liefde verhouding met poep hebben. Ofzo. Gadver.

In de nacht van vrijdag op zaterdag ben ik regelmatig gewekt door luide muziek ergens buiten het hostel. Ik vraag me af of het hier hip is om naar vreselijke muziek te luisteren en of men over de kwaliteit vals-zingen moet beschikken om beroemd te worden?
Zaterdag bleek het een feestdag te zijn. Volgens mij vieren ze hier alles, van internationale tot lokale feesten. En wat nog het grappigste was; toen ik aan wat meiden uit het hostel vroeg wat de reden was voor het feest zeiden ze 'Oh, don't know, there's so much that we celebrate'. Alles voor een dagje vrij blijkbaar...
Jolijn en ik gebruiken die ochtend om op zoek te gaan naar een werkende ATM. Omdat afgelopen week de vier pinautomaten hier in Sevagram zijn verwaarloosd, hebben we nul geld meer op zak. We moeten uiteindelijk helemaal naar Wardha met de auto (oh, zo noemen ze hier een tuktuk trouwens) om ergens geld uit de muur te krijgen. Dit soort taferelen doet me echt terugdenken aan Afrika.

Gisteren, zondag, hebben we stout gedaan en zijn we stiekem naar Nagpur gereisd. Eigenlijk moeten we voor zo'n 'verre' rit (hooguit anderhalf uur met de taxi) via een brief toestemming vragen aan de Dean. Vervolgens krijg je dan een lokale student aan je gekoppeld die de hele dag mee gaat en fungeert als babysitter. Naahh dat zagen we niet zo zitten. Dus we schrijven 's ochtends netjes in het boek dat we naar Wardha zijn en zorgen dat we om 21.30u terug zijn voor de attendance. Very easy!
De rit er naartoe voelde af en toe als een aanslag op onze levens. Ik ben inmiddels wel gewend aan de rijstijl van de Indiërs, maar toch blijft het wennen. In principe rijden ze hier links, maar op het midden van de weg of helemaal rechts mag ook. Hun voorkeur gaat uit naar het midden, alsof ze de politie moeten bewijzen dat ze niet dronken zijn en nog prima de witte streep kunnen volgen. Knipperlichten gebruiken ze hier niet. Mocht er hier een APK keuring plaatsvinden (wat ik uiteraard betwijfel), wordt er waarschijnlijk alleen getest of hun claxon het wel doet. Zo nodig zal deze harder worden gezet. Op elke niet-personenauto -dat willen dus zeggen op vrachtwagens, tuktuk's, bussen en ander gespuis- staat namelijk achterop heel groot BLOW HORN PLEASE. Als je iemand inhaalt, af wilt slaan of gewoonweg wil stoppen druk je dus zo hard als het kan op je toeter. Ik ben er van overtuigd dat hier geldt: een dag niet getoeterd, is een dag niet geleefd!
Afgelopen week las ik op NU.nl dat er in India een SUV tijdens een inhaalmanoeuvre op een melkwagen is geknald. Tragisch, maar het verbaasd me niets. Gelukkig hebben ze hier ook een sein om het je tegenligger te laten weten dat je de inhaalmanoeuvre niet af kan maken zonder op diezelfde tegenligger te botsen, namelijk tweemaal knipperen met je lichten. Op deze manier weet de tegenligger dat hij moet remmen zodat de inhaler nog ergens tussen kan. Omgekeerde wereld toch?
Eenmaal veilig aangekomen in Nagpur hebben we eerst de Empress Mall bezocht, een grote shopping mall, waarna we af zijn gezet bij het Sun 'n Sand hotel! Omdat Indiërs zich echt niet in de zon wagen, hadden we het zwembad voor ons alleen! Onder het genot van een biertje (of twee...) heb ik heerlijk genoten van de zon, het water en een spannend leesboek!!

Vorige week heb ik trouwens zelf geprobeerd om volgens de Indian style te eten. Het is eigenlijk best leuk om met je eten te mogen spelen, maar het voelt o zo raar! Ze scheppen hier wel met een lepel op, maar Mengen alles met hun rechter(!)hand door elkaar. Je hand (en dan ook echt ALLE vingers) is echt een vervanger voor het bestek. Dan schep je wat tussen je vingers en breng je je hand naar je mond. Om te voorkomen dat dan al het eten uit je mond valt, schuif je met je duim (van dezelfde hand) het eten naar binnen. Hilarisch eigenlijk. Omdat Indiers vaak dal eten, wat de substantie van soep heeft, wordt het nogal een troepje op je bord, en je handen! Want to try this at home? Zie het filmpje: http://youtu.be/evrKYqsVMaM

Liefs!