Ik eet vanavond... rijst!

Hee allemaal!

Dankjewel voor jullie reacties op mijn vorige verslag! Maar, zoals beloofd, zal ik het deze keer wat korter houden.

Veel van jullie hebben gevraagd naar het eten hier. In het hostel wordt er lunch en diner geserveerd. Het 'lopende buffet' bestaat vaak uit een aantal dezelfde dingen: naan (brood), rijst en twee soorten sausjes. Een saus (gele dal) heeft de substantie van soep en de andere saus bevat meestal altijd groenten, zoals aardappels (wat Indiers als groenten zien), bloemkool, spinazie en bonen. Tegen mijn verwachting in heb ik nog lang geen genoeg van de rijst en vind ik het eten echt heel lekker. De pittigheid varieert van dag tot dag, maar over het algemeen branden mijn tong en lippen tot zo ongeveer een half uur daarna nog even lekker na. Oh, en het toetje is natuurlijk de malaria pil! Omdat ze in Sevagram leven volgens de regels van Gandhi is vlees en alcohol hier verboden. Ik heb er wat foto's bij geupload, zodat jullie mee kunnen genieten van mijn heerlijke maaltijden! Ik hoor het graag als ik wat mee moet nemen voor jullie;)

De kindjes die opgenomen liggen op de afdeling of op de PICU (kinder intensie care) hebben een variëteit aan ziektes. Sikkelcelanemie (waarbij het merendeel van je bloedcellen verkeerd wordt gevormd) komt erg vaak voor, net als in Afrika. En bovendien zijn er veel pasgeborenen met convulsies, vaak ontstaan door asfyxie (zuurstoftekort) tijdens de geboorte. Dit laatste is een groot probleem in India. Veel moeder bevallen thuis en dan is er een grotere kans op complicaties zoals asfyxie; convulsies, schade aan het centrale zenuwstelsel en een vertraagde ontwikkeling zijn daarvan de gevolgen. Ik zag op de OPD een meisje van 8 jaar die qua lengte, gewicht en ontwikkeling op een leeftijd van 4 zat. Bij dit soort kinderen wordt het IQ dan bepaald en het kind kan dan naar een speciale school worden gestuurd.
Uiteraard worden zwangere vrouwen voorgelicht dat het beter is om naar het ziekenhuis te komen om te bevallen en daarnaast kunnen vrouwen, die ver weg wonen, bellen naar een gespecialiseerde zuster die dan naar het huis komt gereden en helpt bij de bevalling. Dit is helemaal kosteloos.
Een zorgverzekering hebben vaak alleen de mensen die werken. Maar in het ziekenhuis hier in Sevagram wordt er gelukkig ook hulp geboden aan de zieken die niet verzekerd zijn, tegen een erg laag tarief.

Tijdens de OPD dagen heb ik het gedrag van de artsen en artsen-in-opleiding eens beter bestudeerd en me verbaasd over de onderdanigheid van studenten en residents tegenover de artsen. Als deze laatste een pen laat vallen, duiken alle residents er als een stelletje hongerige hyena's op af om die pen als eerste op te rapen. Een hoofd-stoot-incident is daarbij niet uitgesloten. Ik vind het maar raar. En als er een arts de kamer binnenkomt, laat iedereen alles uit de handen vallen en staan meteen op. Pas als de arts zit, gaan zij ook weer zitten. Dit levert akward momenten op voor Eline en mij, want wij herkennen natuurlijk niet alle artsen. Als gevolg daarvan zijn wij natuurlijk elke keer net te laat met het heffen van onze kont van de stoel. Tsjah, wat doe je dan? Gewoon blijven zitten of toch maar semi-half gaan staan?

Afgelopen woensdag hebben we een aantal thesis presentaties bijgewoond. Het is wel duidelijk dat ze in het studie curriculum geen ruimte hebben voor een cursus presenteren. Presenteren betekent hier namelijk: strak naar je laptop kijken en alles voorlezen wat erop verschijnt, zo snel dat het onverstaanbaar is. No eye contact at all en ik vraag me af of ze de presentaties überhaupt voorbereiden? Best een prestaties om dan wakker te blijven als publiek. Bovendien worden in de presentaties alle animaties die Powerpoint aanbiedt gebruikt, met daarbij nog tientallen springende en ronddraaiende plaatjes haha. Dr. Akash (mijn favo, nog-net-geen-professor) valt het op dat wij aan het lachen zijn en stiekem plaatjes maken van de meest ongeorganiseerde dia's die voorbij komen. Ook hij vindt dat het niveau van presenteren ver onder de maat is. De ochtend daarna last hij dus een extra uur onderwijs is en geeft een presentatie over 'How to give a good presentation'. Even voor de duidelijkheid: de artsen-in-opleiding zijn hier zo rond de 25-30 jaar.

Afgelopen donderdag was ik bij aankomst in de ward totaal flabbergasted! De afgelopen drie weken heb ik continu, élke dag opnieuw, gevraagd of er de ochtend daarna een presentatie wordt gegeven. Dit wordt regelmatig gedaan, alleen is er totaal geen touw aan vast te knopen wanneer. Ik heb ze dus mijn telefoonnummer gegeven voor het geval ik het een keer vergeet te vragen. Jammer genoeg gebruiken ze mijn nummer alleen als het hun uitkomt en krijg ik geregeld de meest onzinnige berichten binnen, zoals 'Hi, it's raining! How r u?' Ja boeiend...
Anyway, woensdagavond was ik dus vergeten te vragen naar eventuele presenties. Maar na drie weken zou je toch denken dat ze wel weten dat wij er graag bij willen zijn!! Kom ik aan op de ward.. Zie ik dat ze met z'n allen in de seminar room naar een scherm zitten te koekeloeren met daarop de termen 'epilepsie' en 'convulsies'.
Ik was teleurgesteld, verbaasd en vooral boos dat niemand van hun de moeite even neemt om ons op de hoogte te brengen! En dat heb ik ze verteld ook! BAM! Of het zal helpen op langere termijn; geen idee. Maar die middag hebben we onder het genot van een gratis kopje chai tea een uur privé onderwijs gehad.

Afgelopen week zijn we ook naar de Dean's officie gelopen. We hebben hem namelijk nog niet ontmoet (alleen zijn slaafje), maar 'it's very important that you meet him!' Verwachtingsvol schuifelen we dus zijn kantoor in. Eigenlijk heel dom, want als ik hier iets geleerd heb in die drie weken, is dat je niets moet verwachten; dat valt altijd tegen. En indeed.. Hoe het gezicht van die man eruit ziet, weet ik nog steeds niet. De paar woordjes die hij praatte (geen idee wat trouwens), richte hij tegen de cheques die voor hem lagen. Maar beleeft dat ik ben, heb ik 'm toch maar even gezegd dat ik erg verheugd was om 'm te mogen ontmoeten.

Uiteraard zijn er wat niet-Westerse momenten die per week wel eens voorkomen. Om te beginnen valt de stroom soms meerdere keren per dag uit; erg fijn als je net je reisverslagje aan het typen bent en 'm vergeten bent op te slaan in de afgelopen tien minuten. Ook het water wil er nog wel eens mee ophouden; erg shittie als je met z'n alle aan 'de dunne' bent. Verder heb ik niet veel aan te merken aan het dagelijkse leven hier, maar toch verlang ik stiekem af en toe naar een goede stoel, bed of bank. Alles voelt hier aan als een plank. Mijn stuitje voelt erg beurs en 's nachts wiebel ik dus continu van bil naar bil.
Wat hier wel super is: HET FRUIT!!! Hemels! Ik zou willen dat ik een koffer met alleen fruit mee naar Nederland kon nemen: vers, lekker en goedkoop! Voor 110 roepies (ongeveer 1.70 euro) haal ik twee galia meloenen en twaalf mandarijnen. Genieten toch!!!

Oh ja, wat ook echt totaal niet Westers is; is het poepen op straat. Want ja, dat doen ze hier inderdaad. Gelukkig doen ze af en toe nog wel moeite om het op een niet zo zichtbare plek te doen, in tegenstelling tot het plassen. Toiletpapier gebruiken ze hier trouwens ook niet; een rol is hier dan ook relatief duur. Hoe vegen ze hun kont dan af? Inderdaad, met hun handen! Of ja, eigenlijk alleen met hun linkerhand. Dit is dan ook hun 'vieze hand' en daar wordt niet meer gegeten of dingen mee aangepakt. Ik denk daar maar niet teveel aan, als ik 's avonds het net geserveerde eten op mijn bordje schep...

xxx